Co się stało z moim dzieckiem? Wyrażanie emocji, leczenie szpitalne i rola rodziny w leczeniu zaburzeń odżywiania

W zaburzeniach odżywiania wcale nie chodzi o jedzenie – to często podkreślane stwierdzenie. To prawda, to choroba emocji, zaburzonych wzorców myślenia, obniżonego poczucia własnej wartości, relacji, traum i wielu innych psychologicznych obszarów. Jednak musimy pamiętać, że w nadmiernym kontrolowaniu albo w utracie kontroli nad jedzeniem ta choroba się manifestuje. Skrajne niedożywienie wymaga w pierwszej kolejności zaopiekowanie się stanem fizycznym. W kolejnych etapach zdrowienia sposób odżywienia, edukacja żywieniowa również mają znaczeniem. Stan fizyczny wpływa na stan psychiczny. Mózg jest częścią ciała, w złej kondycji, niedożywiony nie będzie chciał współpracować w dokonywaniu zmian myślenia. To jedna z odpowiedzi na pytanie, dlaczego często nie można tak szybko pracować poznawczo z pacjentem.

Kiedy w leczeniu zaburzeń odżywiania potrzebne jest leczenie szpitalne? Dlaczego nie trzeba się bać tej formy wsparcia? Jak wspomagać dziecko w procesie odzyskiwania masy ciała, żeby nie rodzić konfliktów? jak rozumieć to, że moje dziecko się zmienia w osobę, którą nie było wcześniej? Zapraszam dzisiaj na rozmowę z Paulą  Łysakowską, dietetyczką, członkinią zespołów terapeutycznych w Wojewódzkim Szpitalu Psychiatrycznym, gdzie wspiera proces leczenia zaburzeń odżywiania. Próbujemy odpowiedzieć na te i inne pytania.

Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości w obszarze swojego sposobu odżywiania, jeśli zastanawiasz się, czy zaburzenia odżywiania lub zaburzone wzorce odżywiania nie są twoją codziennością, nie zastanawiaj się. Rozwiej wątpliwości albo skorzystaj z pomocy, bo im wcześniej tym lepiej i ta droga będzie łatwiejsza. Zachęcam do kontaktu – możemy popracować wspólnie lub pomogę ci zdecydować się na inny rodzaj wsparcia, jeśli będzie konieczny. Nie czekaj.